Hindi ko isinasamudmod na kaya kong maging bulag sa pag-alahid ng binyag sa madaling liwanag ng umaga. Iilalim ako sa mga dahon ng pagmulat at hindi sinasadyang galit at paglutang. Ang aking mga karibal ay hindi ako mamamalayan sapagkat ako sa sarili ko ang aking kinakalaban. Mutyang may tumpik ni saligwang pag-akyat. Ang tipo ng bawat bukid ay siyang iniiwasan bago manumbalik muli sa nakaraan.

Nauna na akong pumalaot, saka natakot ang aking kaba. Namuo ang daghan hanggang sa hindi ko na ito maipagpahirap pa. Ang aking kaibiga'y may pagpapatunay na totoo. Humiklod ang hangin saka kami nahulog. Pinalibutan ko ang aming mga hugis sa abot ng pagkalma ng kalangitan. Balewala na lamang bigla lahat ng pagbulong at bintang na panayam. Hinigop ko ang aking sarili, iniwan ang tunay na kayamanan. Saka ko pa mapagtatantong hindi ko kailangan ng panukala.

Mahangin ang aking utak, ngunit hindi ang iyong akala. Ang higanteng mga ulam ay sinasakyan-sakyan ko lamang. Masaya akong magpapakalunod sa kapit ng disgrasya 'pagkat ang patpat ng kantanyagan ang siyang tanging makapagpapatumbok sa aking hiya. Mahina ang aking pag-amin, at sa iba ang sasampal ng higpit. Ang sa akin lang ay wala nang dapat pang ikatakot.

Naandito naman lagi ako.