Naglalaro sa pagitan ng alaala at panaginip, sa pagtukoy at pagturing. Mabilis ang pagkapit ngunit hindi malagkit ang dalumat. Pilit na imumulat ang mata nang hindi na madagdagan pa ang bigat sa dibdib. Tagaktak ng pawis ay madaling makapawi ng tatag, at lahat ng ito'y maisasalba lamang sa isang kurap ng pagbuka.

Itutulad mo ako sa iyo, hanggang sa hindi mo na ako maunawaan. Ang aking pag-ibig ay totoo kahit na hindi mo maipaliwanag. Siyang tunay man at wagas, itong pag-ibig na inaangkin, anuman ang iyong intindi, hindi ko na ipapasaring sa aking mga mata. Ako na mismo ang bahala sa iyong mga hinaing. Hindi ka naman magiging mahalaga kung tatanggalan kita ng karapatang maghugas ng iyong sarili. Sa iyong bawat pagtalikod ay kikibot ang balakid sa aking pangunahing mga angas sa buhay. Doon at doon lamang, sa tingin ko, talagang iibutod ang lahat ng aking mga pangako sa sarili.

Hinding-hindi ako mailalayo sa sarili kong lupain. Pag-ibayuhin man nila ang dahas at takot ng lalang, magagalit at magagalit lamang ang mga tao. Karampot na tibay lang ang kailangan ng isang punyal nang makapamasong kikirot sa bagong himlay. Matinding magtitiis ang karayom bago ito maisuot, dahil hinding-hindi na siya papayag pang masuotan. Ang pagtanggap ng hamon ay pruweba at dahilan upang maging simpatiko sa hangad ng hindi kilala ng iilan. Salpukan ng simpatiya ang papasukin sa tilapon ng bawat alaala at panaginip na patuloy na tutukuyin at itinuturing.