Camb

Sooo... I had this not so amazing idea which popped while running. I still think though that it's so unoriginal because, you know, fuck every single idea in the present. Madalas, wala na rin akong pakialam. Wala rin naman tao rito. Tayo rito. Tayu-tayo lang ang naandito. Sana... *smug

Tumatakbo ako, hindi ganoon kabilis. Katamtaman lang siguro. Siguro na rin, para sa akin, katamtaman na iyon. Siguro lang naman. Pero sigurado para sa akin. Sigurado para sa akin. Takbo. Gabi. Nakabukas na lahat ng lamp posts sa magkabilang gilid ng kalsada. Kulay orange. Pero may hint ng yellow. Yellow orange? Yellow orange nga yata. Basta ganon. Dire-diretso. Unti-unti kong nadaraanan ang mga yellow orange sa aking magkabilang gilid. Dahan-dahang nalalampasan, napupunta na lahat sa aking likuran. Hanggang sa umabot sa isang lamp post na bigla na lamang napundi.

Siyempre minsan, illogical reasoning na muna ang aking pinagagana. Kasi kapag may dumadaang pogi, nawawalan talaga ng ilaw iyon. Paglampas ko, himalang-majikz na bumukas muli ang liwanag. Putang'na haytek censorsz! Anyway, liwanag, dilim. Liwanag at dilim. Have you ever wondered or heard kung bakit maraming nagsasabing tao (alangan namang halaman ang magsabi, Mart) na nasa liwanag ang katotohanan, na nasa dilim, wala kang makikitang malinaw? 

Wrong.

Bakit kapag maraming tao, kadalasan, maraming plastik. Tingnan natin ang camera, halimbawa. Kailangan ng camera ng tamang amount ng liwanag para gumana, hindi ba? Pero maraming hindi totoo sa camera. Tingnang mabuti. Maraming napuputol sa frames ng camera. Maaaring mamili kung ano lamang ang gustong ipakita. Maaari ring pumili ang model kung ano ang gusto niyang ipakita.

Marami rin akong kilalang taong hindi ko naman pala kilala. Maaari lang din naman iniisip ko lang ang mga ito. Pero still, hear me out. Bakit kapag maraming ibang tao ang nakatingin sa atin, iba ang ating ikinikilos. Conscious, maybe? Pero plastik pa rin. Ngayon, maaaring magrebut na maaari namang huwag ipakita agad ang sarili sa taong mga hindi naman kilala. Are first impressions still important? SO dapat, sarili ang iyong ipinapakita? E bakit kapag matagal mo nang kaibigan, saka lang pinakikitaan? Kailan lang ba madalas nasa labas ang tao? Kapag umaga? Tapos pag-uwing gabi, nasa bahay?

Kapag madilim na, saka lang ba tayo mas tunay? Nasa bahay, nasa dilim, mas madaling magpakita ng sarili kasi walang nanonood. Nasa dilim, isang sulok, anonymous ka lang hangga't gusto mo kasi nga, hindi ka naman kilala, kahit na nagpapakilala ka na. See?

Maraming nakikipagsex sa dilim. Nagtsotsongke sa dilim. Umiinom kapag madilim. Bakit masama na lang ba kapag dilim? Bakit puro masama lang yung naisip mo, Mart? Hindi ko rin alam. Bakit kapag nagpakasama ka, totoo? Madaling manghusga ng tao.

Halimbawa, kapag mahina ang hinamon mo, iisipin ng tao, wala kang pakinabang. Kapag sikat at malakas naman ang hinamon mo, naghahanap ka lang daw ng pangalan at kasikatan. Kapag hindi ka naman naghamon, duwag. Kapag naghamon ka naman nang naghamon, sugapa. People look for things to fuck up other people, by any means necessary. Iyon ang totoo sa mga tao. We love bitching, fucking up others' lives, tsismis and illegals, ang vices. Naligaw na yung comma ko. Madilim kasi. Bakit kapag masama, mas bawal, pero totoo. Pinipili pa ng mga substance na ito ang pagpapakatotoo ng consumer. Maaari naman ding magrebut na magpigil ng sarili. E sa liwanag nga lang ginagawa iyon!