Kim

Muli siyang bumangon sa kinahigaan

Madilim at bagong mulat ang mata

Ngunit tila lumang senaryo pa rin ang

Gumising na naman mula sa kanyang kamang

May kumakapal nang mga agiw ng

Alaalang kay hirap nang walisin ni punasan ng kahit ano pa –

Ng sabon, ng sarili, pawis, luha, suka

Bagong mulat ang mata

Ngunit nakabaon pa rin ang bungo

Sa unang hindi na kailanman lalambot pa

Pagpagin man, ibilad sa araw

O palitan ng punda

Bagong mulat ang mata

Ngunit binabalot pa rin ng sariling kahon

Ng kumot, pansariling kasikipan

Di na makakilos,

Di na makapag-isip

Mula sa bagong mulat na mata

Liwanag na lamang ng kandila

Ang natatanaw

Siya ring natutunaw

At naghahatid hapdi sa sariling

Unti-unting nagpapaalam
Sa bawat ningas ng kanyang alab